Opvoeden in een stiefgezin
Vandaag komen zij samen. Je zag en voelde de onderlinge spanning. Ze zitten nog niet of het gesprek begint, waarbij zij begint over zijn dochter, die de regels maar aan haar laars lapt en dat zij daar zo’n last van heeft. Dat ze zich niet gesteund voelt door hem, omdat hij niets daarvan zegt.
Dit gesprek zal gaan over, hoe je als stiefpartners samen kunt opvoeden. Ik geef allereerst aan dat opvoeden in een kerngezin al topstort is, laat staan in een stiefgezin. Beiden beamen dit. Het samenvoegen van twee opvoedstijlen, daar sta je als geliefden niet als eerste bij stil, in de eerste fase van de relatie. De meeste ouders en stiefouders denken vaak dat zij op één lijn liggen qua aanpak, en dat ze het heus wel kunnen.” Vaak onvoorbereid op wat ze staat te wachten, gaan ze aan de slag.
Totdat ze samenwonen en merken dat ieder, ook de kinderen andere ideeën daarover hebben en de samenhang ontbreekt. “Precies”, zeggen ze beiden, neem alleen het weekend.” Ieder doet maar wat. Totaal geen samenwerking, afstemming laat staan structuur of verbinding”….. “Wie spreekt dan wie aan en hoe doe je dat”, vraag ik? Ze kijken elkaar vragend aan. “Roep je de pubers uit bed zodat ze ook kunnen ontbijten om daarna af te ruimen? Of doe je alles gewoon zelf om de kinderen te ontzien?” “Wij hebben alles al geprobeerd maar niets werkt, daarom weten we het ook echt niet meer”, zeggen zij. “Het gevolg is dat we nu maar zoveel mogelijk zelf doen, maar doodop zijn en ruzie met elkaar krijgen over elkaars kinderen en de verschillende opvoedstijlen. Door de spanningen over de opvoeding, vragen de kinderen nu steeds of wij ook weer uit elkaar gaan?
“De irritaties lopen op. Ik ben laatst flink uitgevallen tegen zijn oudste zoon, die voor de zoveelste keer het wc-papier niet had aangevuld. Hij gaf mij toen ook nog een grote mond. Dan wijst zij naar haar partner en zucht…. “Hij hoort dit, komt aangelopen, vult het wc-papier aan en zegt verder niets tegen zijn zoon. Hij gaat gewoon verder met waar hij mee bezig was, terwijl ik heel erg gefrustreerd daar stond …..”
Dan begint hij te vertellen. “Op zondag samen ontbijten leek ons heel gezellig. Maar dat valt erg tegen. Het begint al met opstaan en gebruik maken van de badkamer. Ieder heeft daarbij zijn of haar tempo, er wordt geen rekening gehouden met de ander. Vervolgens aan tafel ruzie om wie naast wie mag zitten, wie er helpt met tafeldekken, wie afruimt. Tegen de tijd dat iedereen klaar is voor het ontbijt, hebben wij als ouder en stiefouder al vele blikken met elkaar gewisseld die niet steunend zijn. We laten het nu maar zo en hopen dat het vanzelf gewoon wordt en hopelijk ook gezellig”……
De partners kijken mij aan en zeggen ….”Maar het gaat niet over, het wordt alleen maar erger. Ik weet niet hoelang ik dit nog vol hou, ik voel mij niet gelukkig,” zegt zij. Ik geef aan dat het niet vanzelf zal gaan. Zij als opvoeders zullen samen de structuur erin moeten brengen en hun grenzen moeten aangeven, nog veel meer samen afstemmen en elkaar als partners steunen.
Ze krijgen alvast wat tips mee voor aan tafel, zodat ieder zijn vaste plek heeft en hoe daarmee rust en balans te creëren. Verder stel ik voor om een “Stiefberaad” te organiseren. Het is belangrijk om de kinderen te betrekken. Ieder kan iets inbrengen om te leren hoe je als stiefgezin in één huis, prettig kunt wonen. En hoe ieder daaraan een bijdrage kan leveren. Het doel is dat ieder zich prettig voelt in de nieuwe situatie, dat zij elkaar beter leren kennen, dat er samen wordt gewerkt en er gedeelde verantwoordelijkheid is over het reilen en zeilen binnen het stiefgezin.
Ik geef ze als opdracht mee, hoe zij dit als opvoeders alvast samen kunnen voorbereiden. Zij gaan opgelucht en hoopvol weg. Het is een beginpunt waarmee ze weer verder kunnen om hun stiefgezin nog beter te vormen. Ik sluit het gesprek af met te zeggen dat zij eigenlijk, nu pas, écht met de voorbereiding van het samenvoegen van de twee gezinnen beginnen…..