Partners in ouderschap

De druk op zijn stiefgezin was groot. Er dreigde voor hem en zijn huidige partner een relatiecrisis. Alleen omdat de strijd met zijn ex nog steeds op laait en heftiger wordt. Hij heeft met zijn ex-partner een kind en ze kunnen het maar niet eens worden over de omgangsregeling, hij wil co-ouderschap en zijn ex wil dit niet. Hun kind zit klem tussen zijn ouders. Het gedrag van het kind veranderde, van verdrietig naar boosheid. Op school presteerde het kind steeds slechter. Zijn concentratie werd een probleem, het kwam niet toe aan leren. Op het schoolplein kwam dit kind steeds in conflicten terecht, en vroeg veel negatieve aandacht.

Ouders wijzen met de vingers naar elkaar. Als hij …. Als zij ….. Woorden die hun zoon op het schoolplein in conflict met schoolgenoten, in zekere zin naleefde … als hij…. als zij …  Het ging steeds slechter tussen hun als ex-partners en ook met hun kind. De rechter moest eraan te pas komen. In de rechtszaal lieten zei veelvuldig merken dat de communicatie over en weer zorgelijk was. Beiden wilden hun gelijk. Hun kind had zich inmiddels opgesplitst, was zichzelf kwijt. Hij werd een vat vol ongecontroleerde emoties. Net als zijn ouders. Ooit hebben deze ex-partners van elkaar gehouden. Het loslaten van elkaar was ingewikkelder dan ze zelf ooit hadden bedacht. Je zag dat achter deze voorbije liefde onverwerkte rouw nog op de loer lag. Om deze strijd te doen stoppen, zullen zij als ex-partners aan het werk moeten. Niet hun kind, die kan weer herstellen wanneer zij als ouders hun verantwoordelijkheid kunnen nemen, en er weer als ouders voor hem zijn. Wanneer zij weer hun liefde, troost en geborgenheid kunnen bieden, dan kan hun, verder gezonde zoon, op de hernieuwde basis van veiligheid, om zich verder te ontwikkelen.

DWANGMAATREGEL VOOR DE COMMUNICATIE

De rechter besliste dat de ex-partners het SCHIP-traject moesten volgen bij Stiefpunt. Doel was hun communicatie te verbeteren zodat zij samen beslissingen kunnen nemen, die in het belang zijn van hun kind. Maar SCHIP gaat verder dan dat. SCHIP is een post-relationeel rouw en verlies traject. Stukje voor stukje wordt het leven van deze twee ex-partners als een film teruggedraaid, er wordt stilgestaan bij alles wat heeft gemaakt dat zij lijnrecht tegenover elkaar zijn komen te staan, maar vooral wat dit met ieder van hun heeft gedaan. Er wordt samengewerkt aan herstel van dat wat beschadigd of verloren is gegaan.  Het is een kans om schoonschip met elkaar te maken, om elkaar te erkennen door verantwoording te nemen voor ieders aandeel waardoor de relatie is gaan schuiven en tot een breuk heeft geleid. Na hun scheiding hebben zij nooit meer echt met elkaar gesproken over waarom zij elkaar zijn kwijtgeraakt.  Zij hebben met vallen en opstaan het SCHIP-traject doorlopen. Na dit te alles, kwam er eindelijk ruimte vrij om de hernieuwde verbinding met elkaar, daadwerkelijk te kunnen maken, voelen en te leven.

 HERNIEUWDE VERBINDING NA SCHEIDING

Vandaag was het zover. Als niet officieel “ambtenaar van de burgerlijke stand” (waar we samen om hebben gelachen, want dat kon weer), heb ik wederom twee ex-partners mogen verbinden als partners in ouderschap. In mijn slotwoorden heb ik het volgende gezegd… Ruzies, spanningen, pijn en verdriet. Rechtbank, gedwongen kader, aanmelding bij Stiefpunt. Jij als partner had een dikke muur opgetrokken, nog dikker dan dik, want je had als kind al veel meegemaakt. En vele “nep hulpverleners,” zoals jij ze noemde, gezien en gesproken. Dit noemde je vaak tijdens onze gesprekken.

Je had je voorgenomen om alleen dat te antwoorden wat de behandelaar van je verwachte, want dat had je wel geleerd in de loop der jaren. Totdat je op een gegeven moment, een paar keer werd geraakt. Je muur brokkelde beetje bij beetje af, en zo kon jij bij je pijn. Ik herinner me nog dat je vertelde dat je steeds meer, anders bent gaan kijken naar onze gesprekken, naar jezelf, je ex, jullie situatie en je eerdere beeld van een behandelaar. Je durfde je kwetsbaar op te stellen en je pijn en angst te delen.

De andere partner sprak ik aan met het volgende …… Je blik van “dit gaat niets worden” straalde mij al bij binnenkomst tegemoet. Je zei daarbij  “ik heb met hem al zoveel meegemaakt dus erop vertrouwen dat door de SCHIP-aanpak ik nu ineens anders naar hem ga kijken en dan ook nog hem vertrouwen, dat kun je wel vergeten. Ik zit hier omdat het van de rechter moet”. Je had je dikste harnas opgepoetst en strak aangetrokken. Tranen en emoties had je achter slot en grendel gestopt. Je zei ook nog dat hij nooit meer zou hij zien wat het met jou allemaal had gedaan of nog doet. Je voelde je nog steeds gebroken. Hij had je al heel snel voor die ander ingeruild. Nu wilde hij ook nog jullie zoon hebben, dat zou volgens jou nooit gebeuren. “Dus wat mij betreft is dit SCHIP gedoemd om te zinken”, zei jij ook nog. Toch werd er ook iets bij jou geraakt en liet je steeds vaker je harnas thuis, je stelde je open voor het proces van samen verwerken van wat was, en nu is.

“VAARBEWIJS” PARTNERS IN OUDERSCHAP

En daar zat ik in het begin als behandelaar tegenover twee gekwetste mensen vol pijn, verdriet, boosheid en angst. Maar vandaag kan ik zeggen dat zij, ondanks ieders voornemen om in de weerstand te blijven en “het SCHIP te doen zinken”, zij toch deze succesvol op koers hebben gehouden. Zij hebben doorgezet en volgehouden op de vaak woelige wateren, en de tocht doorstaan. Er is nu genoeg ruimte om de cirkel van verbinding te kunnen maken tussen hun als ex-partners en daarna met de huidige partners.

De nieuwe verbinding als “partners in ouderschap” is nu een feit. Ik durf deze ex-partners vol vertrouwen los te laten, zodat zij samen koers kunnen zetten, richting de toekomst waarin zij samen hun kinderen kunnen zien opgroeien zonder strijd. Ik zwaai ze uit en wens hun alle goeds.