“Weer in rustiger vaarwater”
De druk op zijn stiefgezin was groot. Er dreigde een relatiecrisis tussen hem en zijn huidige partner. Vooral omdat de strijd met zijn ex, nog steeds oplaait en heftiger wordt. Hij heeft met zijn ex-partner een kind en zij kunnen het na hun scheiding, nog steeds niet eens worden over veel dingen, maar nu speelt vooral de omgangsregeling hun parten. Hij wil co-ouderschap maar zijn ex wil dit niet. Hun kind zit klem tussen zijn ouders. Het gedrag van het kind veranderde, van verdrietig naar boosheid. Op school presteerde het kind steeds slechter. Zijn concentratie werd een probleem, hij kwam niet toe aan leren. Op het schoolplein kwam dit kind steeds in conflicten terecht, en vroeg veel negatieve aandacht.
“VERLIES EN ROUW”
Ouders wijzen met de vinger naar elkaar. “Als hij”..…. “Als zij” ….. Woorden die hun zoon op het schoolplein in conflict met klasgenoten, in zekere zin naleefde … “Als hij”…. “Als zij”. … Het ging steeds slechter tussen hun als ex-partners en ook met hun kind. De rechter moest eraan te pas komen. In de rechtszaal lieten zei veelvuldig merken dat de communicatie over en weer zorgelijk was. Beiden wilden hun gelijk. Hun kind had zich inmiddels opgesplitst, was zichzelf kwijt. Hij werd een vat vol ongecontroleerde emoties. Net als zijn ouders. Ooit hebben deze ex-partners van elkaar gehouden. Het loslaten van elkaar was ingewikkelder dan ze zelf ooit hadden bedacht. Je zag dat achter deze voorbije liefde onverwerkte verlies en rouw nog op de loer lag. Om deze strijd te doen stoppen, zullen zij als ex-partners aan het werk moeten. Niet hun kind, die kan weer herstellen, wanneer zij als ouders hun verantwoordelijkheid kunnen nemen, en er weer als ouders voor hem zijn. Wanneer zij weer hun liefde, troost en geborgenheid kunnen bieden, dan kan hun, verder gezonde zoon, op de hernieuwde basis van veiligheid, zich verder ontwikkelen.
“DWANGMAATREGEL “
De rechter besliste dat de ex-partners het SCHIP-traject moesten volgen bij Stiefpunt. Doel was hun communicatie te verbeteren zodat zij samen beslissingen kunnen nemen, die in het belang zijn van hun kind. Maar SCHIP gaat verder dan dat. SCHIP is een post-relationeel rouw en verlies traject. Stukje voor stukje wordt het leven van deze twee ex-partners als een film teruggedraaid, er wordt stilgestaan bij alles wat heeft gemaakt dat zij lijnrecht tegenover elkaar zijn komen te staan, maar vooral wat dit met ieder van hun heeft gedaan. Er wordt samengewerkt aan herstel van dat wat beschadigd of verloren is gegaan. Het is een kans om schoonschip met elkaar te maken, om elkaar te erkennen door verantwoording te nemen voor ieders aandeel waardoor de relatie is gaan schuiven en tot een breuk heeft geleid. Na hun scheiding hebben zij nooit meer echt met elkaar gesproken over wat maakte dat zij elkaar zijn kwijtgeraakt.
“HERNIEUWDE VERBINDING”
Met vallen en opstaan hebben zij het SCHIP-traject doorlopen. Na dit alles, kwam er ruimte vrij om de hernieuwde verbinding na hun scheiding, weer met elkaar, daadwerkelijk te kunnen maken, voelen en te leven. Vandaag was het zover. Als niet officieel Ambtenaar van de Burgerlijke stand, (waar zij erg om moesten lachten), heb ik wederom twee ex-partners mogen verbinden als partners in ouderschap. In mijn slotwoord heb ik het volgende gezegd… Ruzies, spanningen, pijn en verdriet. Rechtbank, gedwongen kader, aanmelding bij Stiefpunt. Jij als ex-partner had een dikke muur opgetrokken, nog dikker dan dik, want je had als kind al veel meegemaakt. En vele “nep hulpverleners,” zoals jij ze noemde, gezien en gesproken. Dit vertelde je in latere gesprekken die we met elkaar hadden.
Je had je voorgenomen om alleen dat te antwoorden wat de therapeut van je verwachte, want dat had je wel geleerd in de loop der jaren. Totdat je tijdens de gesprekken, een paar keer werd “geraakt” en je muur steeds verder afbrokkelde, en jij bij je pijn kon. Bij een volgende afspraak vertelde jij dat je anders bent gaan kijken naar deze gesprekken, naar jezelf, je ex, jullie situatie en je eerdere beeld van een therapeut. Je durfde je kwetsbaar op te stellen en je pijn en angst te delen.
“VEILIGE HAVEN”
De andere ex-partner sprak ik aan met het volgende …… Je blik van “dit gaat niets worden” straalde mij al bij binnenkomst tegemoet. Je zei daarbij “ik heb met hem al zoveel meegemaakt dus erop vertrouwen dat door de SCHIP-aanpak, ik nu ineens anders naar hem ga kijken, en dan ook nog hem vertrouwen, dat kun je wel vergeten. Ik zit hier omdat het van de rechter moet”. Je had je dikste harnas opgepoetst en strak aangetrokken. Tranen en emoties had je achter slot en grendel bewaard. Nooit meer zou hij zien wat het met jou heeft gedaan of nog doet, vertelde je. Je voelde je nog steeds gebroken, nadat hij, volgens jou, je al zo snel had ingeruild. Nu wil hij ook nog jullie zoon, dat gaat nooit gebeuren, zei je stellig. “Dus wat mij betreft is dit SCHIP gedoemd om te zinken”, zei jij. Toch werd er ook iets bij jou geraakt en liet je steeds vaker je harnas thuis, je stelde je open voor het proces van samen verwerken van wat was, en nu is.
“PARTNERS IN OUDERSCHAP”
En daar zat ik in het begin als behandelaar tegenover twee gekwetste mensen vol pijn, verdriet, boosheid en angst. Maar vandaag kan ik zeggen dat zij, ondanks ieders voornemen om in de weerstand te blijven en “het SCHIP te doen zinken,” toch deze succesvol hebben doorlopen. Zij hebben doorgezet en volgehouden op de vaak woelige wateren, en de tocht doorstaan. Er is nu genoeg ruimte om de cirkel van verbinding te kunnen maken tussen hun, als ex-partners, en daarmee ook met ieders stiefgezin.
Deze, nu, partners in ouderschap, hebben na een lange strijd, rustigere vaarwater bereikt en kunnen nu een veilige thuishaven zijn voor hun kind. Ik durf deze ex-partners vol vertrouwen los te laten, zodat zij samen koers kunnen zetten, richting toekomst als partners in ouderschap.